3 januari - aankomst
Door: Daan van Vliet
Blijf op de hoogte en volg Daan
04 Januari 2017 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Van Nederland naar Vietnam via Taiwan. Dat kost je ruim een dagje vliegen maar dan heb je ondertussen ook het Himalayagebergte van boven gezien. Bij aankomst moet je direct je reisvisum oppikken. Als je geen zin hebt om tussen de ruim honderd andere toeristen te wachten kan je de bewaker een paar dollars toeschuiven en die loopt dan even achterom. De brave Hollander in mij wachtte netjes tot mijn naam werd omgeroepen en na een uurtje hoorde ik een klein vrouwtje VLI VA DA door de microfoon schreeuwen. Ach, dat zal ik dan wel zijn. Hoppa, snel langs de douane voor een stempel en dan de eerste de beste taxi pakken.
Een Taxirit is in Vietnam ten opzichte van thuis relatief goedkoop. Althans, als je je mobiel niet in de taxi laat liggen.. Maar daar kom ik straks op terug.
De duizenden brommerrijders die je onderweg tegenkomt zigzaggen overal tussen het verkeer door. Stuk voor stuk zitten zij als een gek te claxonneren waardoor de toeter van de taxi verdrinkt in een zee van scherpe geluiden. Eigenlijk moet je ogen in je achterhoofd hebben om alles in de gaten te kunnen houden. Hoe dan ook, mijn taxichauffeur was een veteraan van de straat en loodste ons met gemak door het verkeer naar het hotel toe. Daar aangekomen wilde de beste man meer betaald krijgen dan we vooraf hadden afgesproken, maar met mijn imposante figuur (voor Aziatische begrippen) wist ik de prijs zelfs te verlagen. Achteraf snapte ik wel waarom want bij het uitstappen lag mijn telefoon nog op de passagiersstoel…
Het waren misschien tien seconden voordat ik het merkte, maar de taxi was de hoek al om geracet. Ik schreeuwde hardop ‘FUCK’ door de straat en terwijl er honderden scenario’s door mijn hoofd schoten rende ik met mijn zwaarbeladen backpack terug naar de plek waar ik was uitgestapt. De taxi kon ik al niet meer zien en het enige wat ik met de adrenaline in mijn lijf kon verzinnen was een scooterritje van een goedwillend persoon. Ik sprak de dichtstbijzijnde groep mensen met gebarentaal aan maar ik werd doofstom aangekeken. Zij zagen natuurlijk een halfgare blanke man die met zijn armen stond te zwaaien en hun taal niet sprak. Wat moet je daar nou mee?
Het was ondertussen al donker geworden en terwijl ik de vreemd kijkende mannen probeerde over te halen om mij te helpen, veranderde het gele licht van de straatlantaarns in een witte hemelse gloed. Het was de koplamp van de brommer van mijn reddende engel. Jawel. Achter mij stond een man het allemaal te bekijken en had wonderbaarlijk genoeg alles direct door. Hij riep in het Vietnamees iets als ‘spring achterop!’ en voor ik het wist reden we met volle vaart tussen het drukke verkeer door. Met beiden geen helm op en ver over de snelheidslimiet, sjeesden we langs bussen, pick-up trucks en weet ik wat nog meer. We schoten door de smalste steegjes, reden een reclamebord omver en sloegen elk rood stoplicht over. Vijf blokken verder zagen we de knalgroene taxi rijden en mijn nieuwe persoonlijke chauffeur gooide de brommer voor de wagen om hem abrupt tot stoppen te brengen. De taxichauffeur herkende mij meteen en wist precies waar ik voor terug was gekomen. Hij gaf direct mijn telefoon en mijn redder zette mij na een rustig ritje terug af bij het hotel. En dan te bedenken dat ik pas twee uurtjes in het land was...
Hoewel waarbenjij.nu een perfecte manier is om je verhalen te vertellen, wil ik het iets professioneler aanpakken. Ik ben daarom bezig met een eigen website en mocht dat slagen, dan zul je daar mits alles goed gaat, van op de hoogte gebracht worden!
Een Taxirit is in Vietnam ten opzichte van thuis relatief goedkoop. Althans, als je je mobiel niet in de taxi laat liggen.. Maar daar kom ik straks op terug.
De duizenden brommerrijders die je onderweg tegenkomt zigzaggen overal tussen het verkeer door. Stuk voor stuk zitten zij als een gek te claxonneren waardoor de toeter van de taxi verdrinkt in een zee van scherpe geluiden. Eigenlijk moet je ogen in je achterhoofd hebben om alles in de gaten te kunnen houden. Hoe dan ook, mijn taxichauffeur was een veteraan van de straat en loodste ons met gemak door het verkeer naar het hotel toe. Daar aangekomen wilde de beste man meer betaald krijgen dan we vooraf hadden afgesproken, maar met mijn imposante figuur (voor Aziatische begrippen) wist ik de prijs zelfs te verlagen. Achteraf snapte ik wel waarom want bij het uitstappen lag mijn telefoon nog op de passagiersstoel…
Het waren misschien tien seconden voordat ik het merkte, maar de taxi was de hoek al om geracet. Ik schreeuwde hardop ‘FUCK’ door de straat en terwijl er honderden scenario’s door mijn hoofd schoten rende ik met mijn zwaarbeladen backpack terug naar de plek waar ik was uitgestapt. De taxi kon ik al niet meer zien en het enige wat ik met de adrenaline in mijn lijf kon verzinnen was een scooterritje van een goedwillend persoon. Ik sprak de dichtstbijzijnde groep mensen met gebarentaal aan maar ik werd doofstom aangekeken. Zij zagen natuurlijk een halfgare blanke man die met zijn armen stond te zwaaien en hun taal niet sprak. Wat moet je daar nou mee?
Het was ondertussen al donker geworden en terwijl ik de vreemd kijkende mannen probeerde over te halen om mij te helpen, veranderde het gele licht van de straatlantaarns in een witte hemelse gloed. Het was de koplamp van de brommer van mijn reddende engel. Jawel. Achter mij stond een man het allemaal te bekijken en had wonderbaarlijk genoeg alles direct door. Hij riep in het Vietnamees iets als ‘spring achterop!’ en voor ik het wist reden we met volle vaart tussen het drukke verkeer door. Met beiden geen helm op en ver over de snelheidslimiet, sjeesden we langs bussen, pick-up trucks en weet ik wat nog meer. We schoten door de smalste steegjes, reden een reclamebord omver en sloegen elk rood stoplicht over. Vijf blokken verder zagen we de knalgroene taxi rijden en mijn nieuwe persoonlijke chauffeur gooide de brommer voor de wagen om hem abrupt tot stoppen te brengen. De taxichauffeur herkende mij meteen en wist precies waar ik voor terug was gekomen. Hij gaf direct mijn telefoon en mijn redder zette mij na een rustig ritje terug af bij het hotel. En dan te bedenken dat ik pas twee uurtjes in het land was...
Hoewel waarbenjij.nu een perfecte manier is om je verhalen te vertellen, wil ik het iets professioneler aanpakken. Ik ben daarom bezig met een eigen website en mocht dat slagen, dan zul je daar mits alles goed gaat, van op de hoogte gebracht worden!
-
04 Januari 2017 - 17:34
Heleen:
Leuk Daan! Ik hoop nog veel te lezen komende maanden -
04 Januari 2017 - 17:46
Hermiëlle :
Nou Daan, dat beloofd een spannende reis met zo'n start!
-
04 Januari 2017 - 17:56
Jan San :
Zo Daan dat was een eerst heftige dag precies zo begint het ook in de James bond film.daarna gaat het wat rustiger worden en daarna komt de climax hier gebeurt niet zoveel alleen dan dat ik heftig last van me keel heb ik ben erg vatbaar vooral als men staat te hoesten zonder dat ze hun hand voor hun mond houden die sukkels de volgende keer dauw ik ze een ui in hun strot oma gaat nu met het eten beginnen we eten spinazie a la crème wat eet jij nasi met gebakken insecten is gezond zeggen ze nou kijk uit en als er wat gebeurt bel me en ik kom je direct bevrijden want je weet alsjeblieft jouw pakken dan motten ze eerst mij passeren -
06 Januari 2017 - 07:43
John Cena:
dat klein vrouwtje zei gewoon "Vlaan van diet" -
10 Januari 2017 - 15:14
Joost De Rooij:
Hi Daan,
Leuk om allemaal te lezen. Behouden vaart!
Gr. -
10 Januari 2017 - 15:18
Ultrabeest Beer:
wBek houden Joost hielenlikkerw
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
