4 januari - de lokale bevolking ontmoeten.
Door: Daan van Vliet
Blijf op de hoogte en volg Daan
05 Januari 2017 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
In de ochtend kwam ik mijn compagnion van mijn eerdere noodsituatie weer tegen. Hij groette me al van honderd meter afstand en was het niet omdat de beste man er zo frapant gekleed uitzag (beeld u zichzelf een communistische hells angel in), had ik hem nooit herkend.
Ik vond dat ik nog steeds bij hem in het krijt stond dus ik besloot de daredevil te vragen om mij naar een eetcafeetje te brengen en hem dan als verrassing uit te nodigen om samen te eten. Zodoende arriveerden we in een Vietnamese vreetschuur die duidelijk alleen bekend was bij de lokale bevolking. Perfect.
Ik bestelde twee borden rijst met gefrituurd vlees, waarvan ik denk dat het varken was, maar het had ook best een hond geweest kunnen zijn (zou puppy net zo lekker zijn als kalf of..?..ach laat ook maar).
De brommermeneer met zijn roestvrijstalen ringen om beide handen bestelde nog eens twee volle borden voor zichzelf en legde ondertussen kleine rode pepertjes op mijn bord. Lekker! Dat kan ik wel aan...NIET DUS.
Met mijn brandende mond, die aanvoelde alsof er lavastenen onder mijn tong lagen, vroeg ik om de rekening en bereidde me al voor op een flinke prijs aangezien mijn partner in crime de halve vitrine had leeggeroofd. Uiteindelijk moest ik nog geen vijf euro aftikken voor drie volle borden en twee ginger ale. Ongelooflijk. Ik realiseerde me ook pas later dat dit slechts prijzen zijn van de 'dure' hoofdstad.
Merkkleding is hier trouwens net zo prijzig als thuis. Voor een lapje stof van Tommy Hilfiger betaal je al gauw 100 euro, of 2,4 miljoen Vietnamese Dong.
De avond verliep ook wat anders dan gepland. Toen ik door één van de smallere steegjes liep werd ik aan mijn arm getrokken en door twee mannen op een klein stoeltje gezet. In mijn gedachte zei ik al 'oh dus dit is hoe ik dood ga' maar al gauw hoorde ik gelach en werd er een blikje van het lokale bier in mijn handen gedrukt. Uiteindelijk zaten we bijna twee uur lang te lachen zonder elkaar te begrijpen, behalve één van de gegadigden die een beetje Engels sprak. Hij had immers lang gestudeerd en was momenteel toezichthouder op een bouwplaats. Dat levert hem een uurloon van 5 euro op.
Toen later ook zijn dochtertje van wellicht zes lentes jong Engels begon te spreken, werd ik spontaan jaloers. Zo accentloos en keurig. Als we niet wat beter ons best gaan doen zijn zij de Hollanders binnen twintig jaar voorbij..
Ik vond dat ik nog steeds bij hem in het krijt stond dus ik besloot de daredevil te vragen om mij naar een eetcafeetje te brengen en hem dan als verrassing uit te nodigen om samen te eten. Zodoende arriveerden we in een Vietnamese vreetschuur die duidelijk alleen bekend was bij de lokale bevolking. Perfect.
Ik bestelde twee borden rijst met gefrituurd vlees, waarvan ik denk dat het varken was, maar het had ook best een hond geweest kunnen zijn (zou puppy net zo lekker zijn als kalf of..?..ach laat ook maar).
De brommermeneer met zijn roestvrijstalen ringen om beide handen bestelde nog eens twee volle borden voor zichzelf en legde ondertussen kleine rode pepertjes op mijn bord. Lekker! Dat kan ik wel aan...NIET DUS.
Met mijn brandende mond, die aanvoelde alsof er lavastenen onder mijn tong lagen, vroeg ik om de rekening en bereidde me al voor op een flinke prijs aangezien mijn partner in crime de halve vitrine had leeggeroofd. Uiteindelijk moest ik nog geen vijf euro aftikken voor drie volle borden en twee ginger ale. Ongelooflijk. Ik realiseerde me ook pas later dat dit slechts prijzen zijn van de 'dure' hoofdstad.
Merkkleding is hier trouwens net zo prijzig als thuis. Voor een lapje stof van Tommy Hilfiger betaal je al gauw 100 euro, of 2,4 miljoen Vietnamese Dong.
De avond verliep ook wat anders dan gepland. Toen ik door één van de smallere steegjes liep werd ik aan mijn arm getrokken en door twee mannen op een klein stoeltje gezet. In mijn gedachte zei ik al 'oh dus dit is hoe ik dood ga' maar al gauw hoorde ik gelach en werd er een blikje van het lokale bier in mijn handen gedrukt. Uiteindelijk zaten we bijna twee uur lang te lachen zonder elkaar te begrijpen, behalve één van de gegadigden die een beetje Engels sprak. Hij had immers lang gestudeerd en was momenteel toezichthouder op een bouwplaats. Dat levert hem een uurloon van 5 euro op.
Toen later ook zijn dochtertje van wellicht zes lentes jong Engels begon te spreken, werd ik spontaan jaloers. Zo accentloos en keurig. Als we niet wat beter ons best gaan doen zijn zij de Hollanders binnen twintig jaar voorbij..
-
05 Januari 2017 - 18:03
Pa:
Leuk man! Dit is waarom je op avontuur bent gegaan!!! -
05 Januari 2017 - 18:18
Heleen:
Wat kan jij leuk schrijven! Misschien avonturenboeken gaan schrijven. -
05 Januari 2017 - 18:37
Esther Van Gaalen:
Leuk Daan, geniet met volle teugen van de vriendelijke bevolking en dit mooie land! -
06 Januari 2017 - 16:10
Strontje:
Nice bro, iedereen bier uitdel0nnnnnnnnnnnnnnnnnn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
