7 t/m 11 januari - Hoog Da Lat en laag Quy Nhon
Door: Daan van Vliet
Blijf op de hoogte en volg Daan
11 Januari 2017 | Vietnam, Quy Nhơn
Er zijn alweer wat dagen verstreken sinds ik van me heb laten horen en ondertussen heb ik Da Lat geruild voor mijn volgende bestemming. Da Lat is naar mijn mening echt een heerlijke stad, op maar liefst 1500 meter hoogte. Het is er dus wat kouder maar met ruim 20 graden in januari mag de blanke man niet klagen hoor! De lokale bevolking draagt truien en soms zelfs een muts. De westerse toerist loopt in shirt en slippers.
Er is veel te doen voor de kunstzinnige toerist, maar ook voor de sportliefhebber. De bergen bieden natuurlijk uitkomst om te klimmen en mountainbiken terwijl de stad veel klassieke en vreemde heeft.
Ik koos voor een mix van cultuur en avontuur. Via Couchsurfing had ik op de eerste dag een jongen ontmoet die leert voor het monnikschap. Tam is zijn naam. Ik pikte hem op bij zijn school en al gauw begon hij mij veel verhalen over zijn leven te vertellen. Hij is een typische boeddhist die een afkeer heeft voor het moderne leven, met name de consumptiemaatschappij van het westen, dat ook in Vietnam opkomt dankzij de groeiende welvaart.
Tam liet mij een traditionele weeffabriek zien waar de mooiste schilderijen geweven worden. Sommigen duren jaren om af te krijgen. De locatie was een eindje weg dus ik had een motorbike gehuurd. Bijna iedereen rijdt hier brommers waarvan er veel tot wel zo’n 100kmu gaan. Da’s meer dan genoeg voor op die drukke wegen waar wegmarkering er alleen voor de sier is.
Het gekke verkeer kan voor ons best overweldigend zijn. Voordat ik begon met rijden had ik dus besloten om nog gestoorder dan hen te gaan rijden, en dat werkt. Je inschattingsvermogen is je risicofactor op je overlevingskans. Wellicht een formule waardig.
Het brommerrijden in Vietnam is zo prettig dat ik besloot de volgende dag nogmaals te huren. De avond ervoor sprak ik twee Russische jongens van mijn hostel die matig Engels spraken. We kozen ervoor om samen naar de watervallen in de buurt te rijden. Drie dwazen op brommers die alleen Google Maps met gps hadden. Maar dat kan! Want zelfs in de jungle weet die gps je locatie nog te vinden. De Russen zijn jongens met een goed hart, al bijna veertig jaar oud maar jong van geest. Ze willen niet naar huis want het is momenteel niet leuk in Rusland. Ik weet niet of ze de extreme kou bedoelen of de val van de Sovjet-Unie. Maakt niet uit, we rijden in vrijheid door onbekende wegen en vreemde dorpen en dat voelt goed.
We vertrokken om tien uur in de ochtend en verwachtten in de middag weer terug te zijn. Dat hadden we, mede dankzij de uitleg in het hostel, volledig verkeerd ingeschat. De nacht valt snel en op de terugweg reden we grotendeels in het donker. De snelweg (waar we met de brommers eigenlijk niet op mochten) zorgde ervoor dat we snel door de bergen konden reizen maar even later pakten we een verkeerde afslag en kregen we oude kronkelweggetjes. Dat is niet ongevaarlijk en ze zitten vol met gigantische gaten. Die zijn zo diep dat je de kern van de aarde kan zien.
Gelukkig kwamen we veilig aan in de stad, waar de straten wel verlicht zijn. Het deed me ook realiseren dat ik hier nooit in de nacht wil rijden. Zelfs niet in de bus. Er gebeuren na zonsondergang veel ongelukken en ik heb het vermoeden dat de ambulance dankzij de vele slechte wegen ook niet snel zal arriveren.
Ik schrijf dit stuk in Qui Nhon. Een middelgrote stad aan zee. De temperatuur ligt er wat hoger en overal ruik je de lucht van de oceaan. De busrit was een drama maar voor tien euro per rit neem je dat voor lief. Ik arriveerde pas om elf uur s'avonds en de bus dropt je voor het gesloten busstation. Pikkedonker en geen mens in zicht maar die bus gaat er natuurlijk vandoor. Gelukkig kwam daar alweer iemand op een brommertje aan die me voor een kwartje naar mijn hostel bracht. Dat is trouwens echt een geweldige plek. Twee Vietnamese jongens die van oude rock houden en daar hun hostel op hebben ingericht. Ze hebben zelfs westerse namen gekozen, Paul and John. Het trekt daardoor heel veel backpackers aan. Ik zou eigenlijk via Couchsurfing blijven overnachten bij een local, maar zijn jonge zoontje kreeg een verkeersongeluk waar hij een gebroken hand en verloren vinger aan overhield. Geen tijd voor gasten en voor mij dus een andere locatie!
Hij vond het jammer dat we elkaar niet konden ontmoeten en stuurde zijn broer naar me toe die ontzettend veel van de stad weet en veel voor kinderen doet. Dat leidde er al snel toe dat ik op rollerskates door het centrum moest en op het strand martial arts lessen kreeg. He-le-maal top.
Ik denk dat ik het hier nog wel even naar mijn zin zal hebben!
Er is veel te doen voor de kunstzinnige toerist, maar ook voor de sportliefhebber. De bergen bieden natuurlijk uitkomst om te klimmen en mountainbiken terwijl de stad veel klassieke en vreemde heeft.
Ik koos voor een mix van cultuur en avontuur. Via Couchsurfing had ik op de eerste dag een jongen ontmoet die leert voor het monnikschap. Tam is zijn naam. Ik pikte hem op bij zijn school en al gauw begon hij mij veel verhalen over zijn leven te vertellen. Hij is een typische boeddhist die een afkeer heeft voor het moderne leven, met name de consumptiemaatschappij van het westen, dat ook in Vietnam opkomt dankzij de groeiende welvaart.
Tam liet mij een traditionele weeffabriek zien waar de mooiste schilderijen geweven worden. Sommigen duren jaren om af te krijgen. De locatie was een eindje weg dus ik had een motorbike gehuurd. Bijna iedereen rijdt hier brommers waarvan er veel tot wel zo’n 100kmu gaan. Da’s meer dan genoeg voor op die drukke wegen waar wegmarkering er alleen voor de sier is.
Het gekke verkeer kan voor ons best overweldigend zijn. Voordat ik begon met rijden had ik dus besloten om nog gestoorder dan hen te gaan rijden, en dat werkt. Je inschattingsvermogen is je risicofactor op je overlevingskans. Wellicht een formule waardig.
Het brommerrijden in Vietnam is zo prettig dat ik besloot de volgende dag nogmaals te huren. De avond ervoor sprak ik twee Russische jongens van mijn hostel die matig Engels spraken. We kozen ervoor om samen naar de watervallen in de buurt te rijden. Drie dwazen op brommers die alleen Google Maps met gps hadden. Maar dat kan! Want zelfs in de jungle weet die gps je locatie nog te vinden. De Russen zijn jongens met een goed hart, al bijna veertig jaar oud maar jong van geest. Ze willen niet naar huis want het is momenteel niet leuk in Rusland. Ik weet niet of ze de extreme kou bedoelen of de val van de Sovjet-Unie. Maakt niet uit, we rijden in vrijheid door onbekende wegen en vreemde dorpen en dat voelt goed.
We vertrokken om tien uur in de ochtend en verwachtten in de middag weer terug te zijn. Dat hadden we, mede dankzij de uitleg in het hostel, volledig verkeerd ingeschat. De nacht valt snel en op de terugweg reden we grotendeels in het donker. De snelweg (waar we met de brommers eigenlijk niet op mochten) zorgde ervoor dat we snel door de bergen konden reizen maar even later pakten we een verkeerde afslag en kregen we oude kronkelweggetjes. Dat is niet ongevaarlijk en ze zitten vol met gigantische gaten. Die zijn zo diep dat je de kern van de aarde kan zien.
Gelukkig kwamen we veilig aan in de stad, waar de straten wel verlicht zijn. Het deed me ook realiseren dat ik hier nooit in de nacht wil rijden. Zelfs niet in de bus. Er gebeuren na zonsondergang veel ongelukken en ik heb het vermoeden dat de ambulance dankzij de vele slechte wegen ook niet snel zal arriveren.
Ik schrijf dit stuk in Qui Nhon. Een middelgrote stad aan zee. De temperatuur ligt er wat hoger en overal ruik je de lucht van de oceaan. De busrit was een drama maar voor tien euro per rit neem je dat voor lief. Ik arriveerde pas om elf uur s'avonds en de bus dropt je voor het gesloten busstation. Pikkedonker en geen mens in zicht maar die bus gaat er natuurlijk vandoor. Gelukkig kwam daar alweer iemand op een brommertje aan die me voor een kwartje naar mijn hostel bracht. Dat is trouwens echt een geweldige plek. Twee Vietnamese jongens die van oude rock houden en daar hun hostel op hebben ingericht. Ze hebben zelfs westerse namen gekozen, Paul and John. Het trekt daardoor heel veel backpackers aan. Ik zou eigenlijk via Couchsurfing blijven overnachten bij een local, maar zijn jonge zoontje kreeg een verkeersongeluk waar hij een gebroken hand en verloren vinger aan overhield. Geen tijd voor gasten en voor mij dus een andere locatie!
Hij vond het jammer dat we elkaar niet konden ontmoeten en stuurde zijn broer naar me toe die ontzettend veel van de stad weet en veel voor kinderen doet. Dat leidde er al snel toe dat ik op rollerskates door het centrum moest en op het strand martial arts lessen kreeg. He-le-maal top.
Ik denk dat ik het hier nog wel even naar mijn zin zal hebben!
-
11 Januari 2017 - 18:41
Heleen:
Helemaal top Daan! Volgens mij heb je je roeping gevonden. Ga solliciteren bij Floortje Dessing ;) -
11 Januari 2017 - 18:45
Esther Van Gaalen:
Leuk geschreven Daan, zo herkenbaar dat je iedere keer weer speciale mensen ontmoet van over heel de wereld die je weer een ander kijkje in hun leven laten zien. Echt een avontuur om nooit te vergeten, ben stiekem jaloers op jou. -
11 Januari 2017 - 19:59
Leo:
Hey Daan! Mooi verhaal weer man.
Wat mij opvalt is dat de mensen daar ongelooflijk hulpvaardig en sociaal zijn.
Veel plezier! -
12 Januari 2017 - 11:51
Frans Van Der Velden:
Hoi Daan,
Je beleeft nu al mooie avonturen.
Ik geniet van je leuke verhalen.
Maar een opa is natuurlijk ook bezorgd..
Dus kijk uit dat je de goede mensen kiest waar je mee omgaat.
Groeten, -
12 Januari 2017 - 14:04
Str0ntje:
Ik vraag me dan wel af hoe je ergens een verloren vinger aan kan overhouden. -
14 Januari 2017 - 09:46
Daan Van Vliet:
Shut up Str0ntje. -
14 Januari 2017 - 13:42
Edith En Vincent:
Hoi Daan,
Mooi dat we vandaag via FB van je moeder een link naar je verslagen vonden. Wij zijn altijd wel in voor een paar goede reisverhalen zoals je weet. Dus maar gelijk een abonnement genomen!
We hopen nog veel van je avonturen in Vietnam te horen, want er komen weer een hoop herinneringen van 11 jaar geleden boven drijven.
Goed te merken dat bij mijn neef ook het reisgen aanwezig is.
Geniet ervan, groeten Vincent en Edith -
20 Januari 2017 - 16:39
Oma Meeps:
Hoi Daan ik lees vol bewondering en met plezier je reisverslagen super gaaf man je maakt zo heel veel mee geniet ervan . Groetjes van jan en mij . Oma laat een berichtje achter op ons email adres
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
