Qui Nhon - badplaats zonder Russen.
Door: Daan van Vliet
Blijf op de hoogte en volg Daan
16 Januari 2017 | Vietnam, Quy Nhơn
Oei! Er komen steeds meer dagen tussen mijn updates te zitten. Even het tempo opvoeren!
Qui Nhon, de stad aan het water, is niet echt een plek voor de doorsnee toerist omdat er weinig bezienswaardigheden zijn en daardoor zijn de enige buitenlanders voornamelijk backpackers. Het John and Paul hostel waar ik verblijf is vrij bekend en wordt hoog aangeschreven dus er zijn elke dag veel gasten.
Trouwens.. die titel van dit bericht slaat op de grote dorpen Na Trang en Mui Ne, waar het stikt van de Russische toeristen. De bevolking helpt hen vaak met tegenzin omdat ze asociaal zijn.
Het strand is er heerlijk rustig mede dankzij het tegenvallende weer maar om daar in de ochtend om 8 uur wat baantjes in de zee te trekken is echt top. Want hoewel het voor de Vietnamezen erg koud is vind ik de temperatuur heel aangenaam. Het is gemiddeld 24 graden Celsius en de zee is warm. Op de doorgewinterde Vietcong veteraan na ben ik de enige in het water en dat brengt veel bekijks. Mensen stoppen met hun brommer om te kijken hoe er zo'n blanke toerist gek genoeg is om de zee in te springen.
Ik leer er veel nieuwe vrienden maken, waaronder de alleskunner Hùng. De acrobatische jongeman van 1,60 meter klein is een meester in skaten, berg klimmen, zwemmen en de Vietnamese vorm van kung fu. Bruce Lee is natuurlijk zijn idool. Natuurlijk wil ik wel eens zien waar die school zit en Hùng's ogen glunderen direct. Hij voelt zich elke keer vereerd als ik interesse toon en later blijkt via zijn vrienden dat zelfs zij hem extreem gastvrij vinden.
De vechtschool deelt haar locatie met veel andere kunsten zoals bijvoorbeeld dans en drama. Bij mooi weer trainen de karate kids dan ook liever buiten, met blote voeten op het asfalt. De honderd vechtmachines van alle leeftijden zien eruit alsof zij zich opmaken voor oorlog, want niet alleen de vuisten maar ook het zwaard en de speer worden intensief gebruikt. Zie daarvoor het filmpje dat ik op youtube heb gezet:
https://www.youtube.com/watch?v=VDWGZQEsBso
(Helaas maakt deze website er geen klikbare link van).
Ook de meester voelt zich vereerd dat een toerist komt kijken en hij vraagt mij of ik van hem persoonlijke lessen wil hebben. Natuurlijk wil ik dat want anders word ik nooit the greatest champion alive.
Zo gezegd zo gedaan. Twee dagen later sta ik in joggingbroek en tanktop te schoppen en te slaan tegen een man die maximaal tien keer per dag met zijn ogen knippert. Ook vecht hij terug maar doet dat met zo'n geweldige beheersing dat ik alleen daardoor al ondersteboven was. Zelfs wanneer ik per ongeluk een stap naar voren doe weet hij zijn vuistslag tot een centimeter van mijn gezicht af te houden.
De overige dagen ontmoet ik veel lokale mensen die graag in zijn voor een praatje of me zelfs uitnodigen bij hen thuis. Je komt daardoor in de achterstraatjes terecht en dat geeft toch weer een andere kijk op de steden. Er ligt vaak weinig tot geen asfalt en de huizen zien er nog wat rommeliger uit. Het interieur bevat vaak een tafel met wat stoelen en soms een bank. Wel vindt men een dure televisie erg belangrijk en daar gaat de portemonnee met gemak voor open.
Op de laatste dag van mijn verblijf gaat de wekker al om 5 uur sochtends omdat Hùng en ik de berg buiten de stad op gaan lopen. Dat duurt zo'n twee uur en mijn bus vertrekt om 11 uur in de ochtend.
Hùng springt als een aapje op en neer terwijl ik hijgend met elke stap meer spijt krijg. Bijna op de top staat een radarbasis van het leger en ik wordt de mond gesnoerd. Waarom? Omdat de soldaten mij als spion kunnen verdenken als zij Engels horen. Een vreemd idee maar het zou mij niks verbazen als ik wederom hardnekkig op een stoel gezet zou worden maar dan zonder koud biertje in de hand.
Bovenop de berg krijg ik een prachtig uitzicht over de stad te zien. Ik vond mijn verblijf hier zo prettig dat ik mijn nieuwe vrienden met de hand op het hart beloof om terug te komen. Het enthousiasme is wederzijds.
Qui Nhon, de stad aan het water, is niet echt een plek voor de doorsnee toerist omdat er weinig bezienswaardigheden zijn en daardoor zijn de enige buitenlanders voornamelijk backpackers. Het John and Paul hostel waar ik verblijf is vrij bekend en wordt hoog aangeschreven dus er zijn elke dag veel gasten.
Trouwens.. die titel van dit bericht slaat op de grote dorpen Na Trang en Mui Ne, waar het stikt van de Russische toeristen. De bevolking helpt hen vaak met tegenzin omdat ze asociaal zijn.
Het strand is er heerlijk rustig mede dankzij het tegenvallende weer maar om daar in de ochtend om 8 uur wat baantjes in de zee te trekken is echt top. Want hoewel het voor de Vietnamezen erg koud is vind ik de temperatuur heel aangenaam. Het is gemiddeld 24 graden Celsius en de zee is warm. Op de doorgewinterde Vietcong veteraan na ben ik de enige in het water en dat brengt veel bekijks. Mensen stoppen met hun brommer om te kijken hoe er zo'n blanke toerist gek genoeg is om de zee in te springen.
Ik leer er veel nieuwe vrienden maken, waaronder de alleskunner Hùng. De acrobatische jongeman van 1,60 meter klein is een meester in skaten, berg klimmen, zwemmen en de Vietnamese vorm van kung fu. Bruce Lee is natuurlijk zijn idool. Natuurlijk wil ik wel eens zien waar die school zit en Hùng's ogen glunderen direct. Hij voelt zich elke keer vereerd als ik interesse toon en later blijkt via zijn vrienden dat zelfs zij hem extreem gastvrij vinden.
De vechtschool deelt haar locatie met veel andere kunsten zoals bijvoorbeeld dans en drama. Bij mooi weer trainen de karate kids dan ook liever buiten, met blote voeten op het asfalt. De honderd vechtmachines van alle leeftijden zien eruit alsof zij zich opmaken voor oorlog, want niet alleen de vuisten maar ook het zwaard en de speer worden intensief gebruikt. Zie daarvoor het filmpje dat ik op youtube heb gezet:
https://www.youtube.com/watch?v=VDWGZQEsBso
(Helaas maakt deze website er geen klikbare link van).
Ook de meester voelt zich vereerd dat een toerist komt kijken en hij vraagt mij of ik van hem persoonlijke lessen wil hebben. Natuurlijk wil ik dat want anders word ik nooit the greatest champion alive.
Zo gezegd zo gedaan. Twee dagen later sta ik in joggingbroek en tanktop te schoppen en te slaan tegen een man die maximaal tien keer per dag met zijn ogen knippert. Ook vecht hij terug maar doet dat met zo'n geweldige beheersing dat ik alleen daardoor al ondersteboven was. Zelfs wanneer ik per ongeluk een stap naar voren doe weet hij zijn vuistslag tot een centimeter van mijn gezicht af te houden.
De overige dagen ontmoet ik veel lokale mensen die graag in zijn voor een praatje of me zelfs uitnodigen bij hen thuis. Je komt daardoor in de achterstraatjes terecht en dat geeft toch weer een andere kijk op de steden. Er ligt vaak weinig tot geen asfalt en de huizen zien er nog wat rommeliger uit. Het interieur bevat vaak een tafel met wat stoelen en soms een bank. Wel vindt men een dure televisie erg belangrijk en daar gaat de portemonnee met gemak voor open.
Op de laatste dag van mijn verblijf gaat de wekker al om 5 uur sochtends omdat Hùng en ik de berg buiten de stad op gaan lopen. Dat duurt zo'n twee uur en mijn bus vertrekt om 11 uur in de ochtend.
Hùng springt als een aapje op en neer terwijl ik hijgend met elke stap meer spijt krijg. Bijna op de top staat een radarbasis van het leger en ik wordt de mond gesnoerd. Waarom? Omdat de soldaten mij als spion kunnen verdenken als zij Engels horen. Een vreemd idee maar het zou mij niks verbazen als ik wederom hardnekkig op een stoel gezet zou worden maar dan zonder koud biertje in de hand.
Bovenop de berg krijg ik een prachtig uitzicht over de stad te zien. Ik vond mijn verblijf hier zo prettig dat ik mijn nieuwe vrienden met de hand op het hart beloof om terug te komen. Het enthousiasme is wederzijds.
-
16 Januari 2017 - 09:19
Heleen:
In Spanje lees ik je update. Hier niet zoveel te beleven als bij jou.Ik moet het doen met keukens en sanitair bekijken. Leuk om te lezen dat je zoveel meemaakt. -
16 Januari 2017 - 09:57
Jasper:
Hej Daan,
Wat een avontuur man! Twee weken op pad en al zo veel beleefd...
Je schrijft super leuke reisverslagen, alsof we een beetje over je schouder mee kijken.
Bij je YouTube filmpje van de brommerrit kan je de verkeerschaos echt mee ervaren.
Hier wordt momenteel iedere keer code geel afgegeven voor het verkeer ivm vorst...situaties als in Vietnam zijn hier code donker paars of zo?
Geniet van je reis en houd ons op de hoogte.
Bye bye man, bye bye -
16 Januari 2017 - 10:06
Daan Van Vliet:
Dankje.
Overigens heb ik nu ook fotos online, te zien via:
Daaninvietnam.wordpress.com
De eerste reeks fotos over de hoofdstad staan online. Morgen waarschijnlijk de volgende serie! -
17 Januari 2017 - 22:38
Opa:
Hoi Daan,
Ik vind het hartstikke leuk om jouw verhalen te lezen.
geweldig wat je in zo'n korte tijd al hebt beleefd.
Toen ik zo oud was vond je het al stoer als je wat in west Europa had gezien.
Geniet van de reis en blijf gezond,
Opa -
19 Januari 2017 - 19:38
D. Johnson:
Bruce Lee ain't no WWE fighter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
