Bijna daar!
Door: Daan van Vliet
Blijf op de hoogte en volg Daan
01 Maart 2017 | Vietnam, Vũng Tàu
Zo hey! Inclusief omwegen bijna 3000 kilometer achter de rug op die oude Honda. Hier en daar kleine reparaties nodig gehad maar behalve dat ging die lange rit erg gladjes. Nu zit ik in de op één na laatste stad voordat ik terug ben in Ho Chi Minh city. Daar zal hij weer te koop staan voor de volgende idioot die er de weg mee op wil.
De uitzichten die je onderweg ziet zijn waanzinnig. Ze verschillen enorm, van onbegaanbare beboste bergen waarbij slechts een betonnen baan je de weg wijst tot zandduinen zó wit, dat het lijkt alsof je door een woestijn rijdt. Sommige wegen lagen in niemandsland en anderen waren aan weerskanten volgebouwd met de armzaligste huisjes waar kinderen je toezwaaien en ouderen zonder moeite de grootste glimlach tonen.
Hoe zuidelijker ik rijd des te warmer het wordt. Was het in het noorden nog rond de 20 graden Celsius, is het hier in het zuiden wel 30 of meer. Met dikke kleding en bescherming aan is dat elke keer weer zweten. Maar de veiligheid gaat daar toch te boven. Er rijden hier namelijk genoeg gekken rond en de andere toeristen die ik heb zien rijden in hemdje of zelfs blote bast beeldden mij snel de ergste verwondingen in die je bij een misselijke val kan krijgen. Want echt waar, als je hier een ongeluk krijgt zal het vaak even duren voordat er professionele hulp arriveert. De verhalen die ik uit eigen mond heb mogen horen van verkeersslachtoffers passen bij een revalidatietraining van maanden tot een jaar. Een andere Nederlandse jongen vertelde me dat zijn vriend een ongeluk met een vrachtwagen kreeg waar hij een driedelige botbreuk aan zijn been overhield en daar bovenop repatriëring naar huis. Hun reisgroep viel uit elkaar.
Genoeg enge verhalen want die blijven hangen. De duizenden andere toeristen waar het wel goed mee gaat hoor je natuurlijk niet en ik zal even op hout af moeten kloppen maar met nog één dagje te gaan heb ook ik er een succesvolle reis op zitten. De grootste proef komt er echter nog wel aan want zo is Ho Chi Minh city niet alleen het drukste deel van het land, ze rijden er ook nog idioter dan de rest. Het is nu elf uur in de ochtend terwijl ik dit schrijf en ik probeer in de heetste uren van de dag te rijden omdat dan de meeste mensen in de schaduw liggen te slapen. Meer rust op de weg dus.
En daarna? Ik heb nog bijna een maand voordat ik weer incheck voor de vlucht naar huis en dat geeft me ruim genoeg tijd om heel andere dingen te doen. Maleisië staat nog steeds op de planning voor medio maart en gelukkig is de luchthaven weer vrijverklaard van die dodelijke chemicaliën waar ze die Noord-Koreaan mee hebben aangevallen. It's just a prank bro!
Gullie horen wel weer van me. Houdoe en bedankt.
De uitzichten die je onderweg ziet zijn waanzinnig. Ze verschillen enorm, van onbegaanbare beboste bergen waarbij slechts een betonnen baan je de weg wijst tot zandduinen zó wit, dat het lijkt alsof je door een woestijn rijdt. Sommige wegen lagen in niemandsland en anderen waren aan weerskanten volgebouwd met de armzaligste huisjes waar kinderen je toezwaaien en ouderen zonder moeite de grootste glimlach tonen.
Hoe zuidelijker ik rijd des te warmer het wordt. Was het in het noorden nog rond de 20 graden Celsius, is het hier in het zuiden wel 30 of meer. Met dikke kleding en bescherming aan is dat elke keer weer zweten. Maar de veiligheid gaat daar toch te boven. Er rijden hier namelijk genoeg gekken rond en de andere toeristen die ik heb zien rijden in hemdje of zelfs blote bast beeldden mij snel de ergste verwondingen in die je bij een misselijke val kan krijgen. Want echt waar, als je hier een ongeluk krijgt zal het vaak even duren voordat er professionele hulp arriveert. De verhalen die ik uit eigen mond heb mogen horen van verkeersslachtoffers passen bij een revalidatietraining van maanden tot een jaar. Een andere Nederlandse jongen vertelde me dat zijn vriend een ongeluk met een vrachtwagen kreeg waar hij een driedelige botbreuk aan zijn been overhield en daar bovenop repatriëring naar huis. Hun reisgroep viel uit elkaar.
Genoeg enge verhalen want die blijven hangen. De duizenden andere toeristen waar het wel goed mee gaat hoor je natuurlijk niet en ik zal even op hout af moeten kloppen maar met nog één dagje te gaan heb ook ik er een succesvolle reis op zitten. De grootste proef komt er echter nog wel aan want zo is Ho Chi Minh city niet alleen het drukste deel van het land, ze rijden er ook nog idioter dan de rest. Het is nu elf uur in de ochtend terwijl ik dit schrijf en ik probeer in de heetste uren van de dag te rijden omdat dan de meeste mensen in de schaduw liggen te slapen. Meer rust op de weg dus.
En daarna? Ik heb nog bijna een maand voordat ik weer incheck voor de vlucht naar huis en dat geeft me ruim genoeg tijd om heel andere dingen te doen. Maleisië staat nog steeds op de planning voor medio maart en gelukkig is de luchthaven weer vrijverklaard van die dodelijke chemicaliën waar ze die Noord-Koreaan mee hebben aangevallen. It's just a prank bro!
Gullie horen wel weer van me. Houdoe en bedankt.
-
01 Maart 2017 - 11:16
Joris :
Lekker man! Geniet van die laatste momenten daar. We missen je in de Kaarderstraat -
01 Maart 2017 - 12:00
Moederrrrss:
Gelukkig is het avontuur met de motor goed verlopen want ik weet dat je inmiddels weer in Ho Chi Min bent. Geef die motor maar een aai over z'n koplamp en bedank hem voor de veilige kilometers.<3 -
05 Maart 2017 - 15:55
Str0ntje:
Joris liegt -
13 Maart 2017 - 15:29
Daan Van Vliet:
:(
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
