Houdoe en bedankt.

Motor verkocht. Verlies op gedraaid natuurlijk maar da's niet zo gek. Dat ligt aan twee dingen, de afstanden die dat ding elke dag moet afleggen zorgt ervoor dat veel onderdelen snel achteruit gaan (en reparaties van vorige eigenaren zijn natuurlijk ook snel en goedkoop opgelost). Daarnaast rijd ik als een malloot. Het zal wel. Een Vietnamees zag deze motor als leuk projectje en wilde er 240 dollar voor neerleggen. Prima, want dat is veel meer dan wat de lokale doorverkopers mij boden.

Volgende bestemming: Phu Quoc eiland. Ik hoorde een hoop andere backpackers over deze plek en dat het een heerlijke uitwaai gelegenheid met zich mee brengt. Het eiland wordt echter volgebouwd met flinke resorts en grote hotels waardoor de mooie verlaten stranden schaars worden. Dat maakt die Chinezen natuurlijk niet uit want die zien flink geld in het groeiende toerisme. Chinezen zeg je? Ja, want kennelijk zijn zij het die overal in Vietnam de hotels bouwen. Flinke zakken met geld worden op tafel gegooid waarmee de Vietnamese overheid wordt omgekocht zodat de rijke Chinezen hun geld het eigen land uit kunnen sluizen. Dat zie je trouwens overal op de wereld terug, zelfs tot aan Hollywood, waar zij met contant geld miljoenenvilla's opkopen.
Je kent wellicht de reputatie van de Chinese toerist wel en daarmee is het begrijpelijk waarom de lokale bevolking deze ontwikkeling hekelt. Hekelen is misschien nog wel te zacht uitgedrukt. Veel Vietnamezen haten China tot op het bot. Ze kunnen er echter niets tegen doen en stiekem vinden ze het toerisme ook wel prettig omdat het de eigen portemonnee ook een beetje vult.

Ik besloot een enkeltje wannabe-Ryanair te pakken zodat ik op de terugreis met de veerboot kon. Snel en effectief, samen met 200 andere Russische en Australische toeristen. Overigens wordt ik nog wel eens in het Russisch aangesproken, misschien vanwege mijn kale kop. Cyka blyat!
De taxi die mij naar het hotel brengt loopt via de taximeter en die is relatief goedkoop, ware het niet dat elke tien meter die hij telt ook daadwerkelijk tien meter zou zijn. Dat waren er eerder vier of vijf want stapvoets rijden liet de meter nog als een gek te keer gaan.. Tja, ze moeten je toch op een of andere manier naaien hè...

Het eiland, dat slechts enkele kilometers onder de kust van Cambodja ligt, is omringd met veel verschillende stranden. In het westen, waar ik zat vond ik de mooiste. Sommigen waren volledig verlaten waardoor het leek alsof je op een onbewoond eiland zat. Anderen, en dan vooral aan de oostkant, waren bezaaid met aangespoeld plastic, waar de autochtonen tussen woonden. Een sneu gezicht, maar ze gooien hun eigen troep er gewoon tussen dus ze werken in ieder geval niet mee aan een oplossing.

Na vijf dagen lekker gerelaxt te hebben vond ik het wel weer genoeg. De kalenderdagen van maart tikken immers alweer aardig door en daarmee komt mijn vertrek ook al in de buurt. Met nog ruim twee weken te gaan laat ik Vietnam toch even voor wat het is en vlieg ik door naar een ander land op mijn verlanglijstje.
Maleisië!