Tam biêt Viet Nam.

Vooraf aan de reis zien die drie maanden er reusachtig uit. Je plant je route, bedenkt welke spullen onmisbaar zijn en welke maatregelen je moet nemen. Dan komt de dag dat je vertrekt en je gaat twijfelen of alles wat je geregeld hebt wel voldoende was.
Je arriveert aan de andere kant van de wereld en je zult het moeten doen met die enkele volgepakte reistas. Gaandeweg realiseer je dat het wellicht toch teveel is, maar spullen wegdoen doe je niet want misschien heb je het nog wel eens nodig. Klokkijken doe je steeds minder, maar je maag zal nooit vergeten wanneer het lunch- of dinertijd is.
Negentig dagen gaan met een slakkengangetje voorbij.

Totdat het allemaal weer achter de rug is. Je kijkt er op terug en als het allemaal goed bevallen is zul je meestal de conclusie trekken dat het wel erg rap ging.

Ik heb ontzettend genoten van de prachtige landschappen. Ik heb geleerd over mijzelf en over alleen reizen. Ik ontmoette de meest uiteenlopende mensen, zowel toerist als lokale bevolking, en toch miste ik thuis een beetje.
Er zijn reizigers die jarenlang op de been kunnen blijven zonder ook maar een keer aan teruggaan te denken. Maar dat betekent dat je nooit je eigen bed, douche of überhaupt je eigen kamer zult hebben. Zoiets moet je dus wel echt liggen om dat vol te kunnen houden. Mij niet gezien.

Waar veel backpackers meerdere landen in korte tijd bezoeken, deed ik er maar twee in langere tijd. Dat lijkt zonde, maar er is zo ontzettend veel te zien dat ik nu nog steeds keuzes moest maken. Reizen gaat dan vooral ook om het reizen zelf. Van punt A naar B om daar even te stoppen en dan snel weer door te gaan naar punt C. Doe dat dan wel op je eigen tempo en niet zoals die Japanners doen met hun tourbussen en 15 minuten fotopauzes.

Hoe dan ook, het was een ervaring op zich, en met een keelinfectie als afscheidscadeau bedank ik de mooie locaties die ik heb mogen bezoeken.
Voor aspirerende backpackers wil ik zeggen: Ga nu, want het is de perfecte tijd. Aan de ene kant is het tegenwoordig ontzettend makkelijk vanwege internettoegang en aan de andere kant zal het niet lang meer duren totdat de echte oude culturen verdwijnen en veranderen in deze internationale moderne cultuur wat je in je eigen milieu al genoeg ziet.
Je zult je steeds verder van het grote toerisme moeten begeven om de selfiesticks te ontwijken en het hart van het land te vinden.

Vietnam en Maleisië zijn ontzettend goedkoop voor zowel accommodatie, transport en eten. Maar dat geldt voor heel zuidoost-Azië en dat zal de komende tien jaar nog absoluut zo blijven. Wat voor soort toerist je ook bent, er is voor iedereen wat unieks te ontdekken. Of het nou rustieke dorpjes, onbewoonde eilanden of gigantische metropolen zijn. Of je er de jungle in wil trekken, wil gaan diepzeeduiken of gaat wildkamperen. Het kan allemaal. Maar onthoud echter wel: Chris Zegers is je altijd voor!